Terwijl ik hier boven op de ‘berg’ op het terrein van Johan en Brenda zit, denk ik na over de afgelopen dag en dagen, en begin ik deze blog te schrijven. Ik kijk uit over palm- en bananenbomen, de zon is aan het ondergaan en ik hoor op de achtergrond een lied afspelen. “Yahweh, Rafah, Elohim, Shaddai..” Voel me dankbaar en verwonderd. God is zo ontzettend goed geweest de afgelopen dagen!

Vanmorgen zijn we wat eerder opgestaan omdat we rond 8 uur gingen vertrekken naar Holambra. Nederlander Paul van Opstal en zijn vrouw hebben hier een kindertehuis opgezet waar momenteel 48 kinderen wonen, waaronder 18 kinderen onder de 3 jaar. We woonden een kinderkerkdienst bij waarvoor ook andere kinderen uit omliggende dorpen waren uitgenodigd. De dienst begon met aanbidding en dans waarna we ons voorstelden en het verhaal van de barmhartige Samaritaan uitbeeldden. Na de oproep van Marcia kwamen zes jongens naar voren om Jezus aan te nemen!

Na de dienst hebben we samen met de kinderen gegeten en hadden we een geweldige tijd met o.a. schminken, nagels lakken, bellenblazen en glow in the dark sticks. Wat een feest voor deze kinderen die in hun dagelijks leven niet veel gewend zijn. Zowel het eten als het speelgoed is gesponsord vanuit Nederland. Rond 3 uur namen we afscheid en gingen we nog even Holambra in. Dit Nederlandse dorp in Brazilië kleurde nog oranje voor Koningsdag.

We waren relatief vroeg terug en hadden nog heerlijk tijd om even te ontspannen; in bed, de sauna of het zwembad. Na een rijke avondmaaltijd voorbereid door Roberta, Ingrid en Laticea, hadden we een Bijbelstudie met Dina over onder andere Genesis 22. We sloten af met het lied Aan uw voeten Heer, is de hoogste plaats. Wat geweldig om zo samen aan Jezus’ voeten te mogen zitten!

Terwijl ik deze blog aan het afronden ben op Jacobs laptop en ik samen met mijn reisgenoten in de gemeenschappelijke ruimte zit, worden de conversaties steeds levendiger. Belgische moppen en verhalen over prille liefdes wisselen elkaar af. Mo en Zes, samen 120 jaar oud, blijken goede maatjes te zijn.

Met een wat weemoedig gevoel sluit ik deze blog af. Onze tijd samen in Brazilië is weer bijna voorbij, morgen vliegen we terug. Tot ziens weer in Nederland!

Groetjes, Lidia